- даъво
- [دعوا]а1. ҳуқ. арз ба мақомоти судӣ барои муҳофизати ҳуқуқи поймолшуда ё манфиат; чизе ё ҳаққе, ки ба воситаи додгоҳ (мақомоти судӣ) аз касе талаб мешавад, додхоҳӣ, талаби ҳақ2. иддао, талаб, тақозо: даъвои ҳаққонӣ3. фикру ақидае, ки оид ба ягон масъалаи илмӣ ё адабӣ баён шудааст ва мӯҳтоҷи далелу исбот аст; даъво доштан а) даъвогар будан; талабгори чизе будан, хостгор будан ба чизе; б) иддаои донистани чизе ё тавонистани кореро доштан; даъво кардан а) чизеро талаб кардан, даъвогар шудан ба чизе; б) иддаои донистани чизе ё тавонистани коре: даъвои валигӣ кардан, даъвои шоирӣ кардан; аз даъво гузаштан // аз кулли даъво гузаштан аз талабу иддаои ба касе доштаи худ пурра даст кашидан; даъвои дӯстӣ кардан изҳори дӯстӣ кардан дар ҳолате, ки дӯст нест; аз даъвои чизе (дар) гузаштан аз баҳри чизе баромадан◊ даъвои нони қоқ иддаои асос надошта, даъвои беасос
Толковый словарь таджикского языка (в 2 томах). — Душанбе, НИИ языка и литературы им. Рудаки. Под редакцией Сайфиддина Назарзода. 2008.